جمعیت تهران تا زمان «آقا محمدخان قاجار» بالغ بر 20هزارنفر بود و از آنجا که رودی در نزدیکی آن وجود نداشت، آب مورد نیاز ساکنان عمدتاً از راه چشمه‌ها و قنات‌های اطراف شهر تأمین می‌شد. بعد از انتخاب این شهر به پایتخت قاجاریه و روزافزون شدن جمعیت آن، تأمین آب به‌عنوان یک مشکل جدی نمود پیدا کرد.
سایت ریمونت کاران گرجستان به نقل از روزنامه ایران: اولین بار در زمان «حاج میرزاآقاسی» صدراعظم محمدشاه قاجار بود که موضوع تأمین آب اهالی پایتخت ذهن دولتمردان را به‌خود مشغول کرد. حاج میرزاآقاسی که دانسته بود با افزودن به تعداد قنات‌ها، این مشکل برطرف شدنی نیست، چاره را در حفر نهری بزرگ جهت انتقال آب جاجرود به تهران یافت که البته با بالاگرفتن نگرانی دهقانان منطقه که انتقال آب را در درازمدت به‌ضرر خود می‌دیدند، طرح به‌صورت کامل اجرایی نشد.
»رضا قلی خان هدایت» تاریخ نگار عصر قاجاریه با تحسین حاج میرزاآقاسی برای دست زدن به چنین عملی می‌نویسد: «از کثرت اجتماع خلایق و احداث عمارات و خوانق و اکثار بساتین و حدایق، اعظم بلاد ایران آمد. [از آنجا که] آب قنوات سالفه برای ساکنین این شهر مکفی نبود[...] به ایجاد انهار و احداث آبار مصمم گشت تا به سهولت معاش و وسعت انتعاش عموم خلایق[...] جریان یافت که از رود کرج تا شهر، نهری بریده، آب به شهر جاری کنند.«
در دوره صدارت «میرزا محمد تقی خان امیرکبیر» هم تلاش‌هایی برای انتقال آب از جاجرود به رود کرج و سپس تهران صورت گرفت. وی برای رفع نگرانی‌های اهالی محلی، آب کرج را به 84 سهم تقسیم کرد و دستور داد تا 9 سهم از آن حقابه ویژه پایتخت نشینان باشد، هرچند به کوشش او آب به بخش‌هایی از تهران آن روز رسید، اما سرنوشت، مسیر دیگری در پیش گرفت و طرح آبرسانی پس از مرگ او ناتمام رها شد.
چشم‌انداز بحرانی شدن مسأله آب پایتخت باعث شد تا مدتی بعد به دستور ناصرالدین شاه، «کنت دومونت فرت» اولین رئیس نظمیه تهران به همراه دو نفر از مهندسان مدرسه دارالفنون، مأمور تحقیق و تهیه گزارش درباره چگونگی حل این بحران شوند. نتیجه تحقیق، انتقال آب از رودخانه‌های لار و جاجرود به تهران بود. اما زمانی که مشخص شد در خزانه دولت پولی برای تأمین هزینه‌های آن وجود ندارد، پیشنهاد استقراض از مردم به وسیله انتشار اعلان‌های عمومی داده شد که از سویی از جانب مردم استقبالی از آن نشد و از سوی دیگر با وارد شدن کشور در التهابات سیاسی مشروطه خواهی، طرح انتقال آب به تهران برای مدتی نسبتاً طولانی مسکوت ماند.
در اواخر دوره ناصری، به چند اروپایی امتیازی برای تأمین آب شهر از راه حفر چاه عمیق در شمال تهران داده شد که گویا در جریان حفاری، مته دستگاه حفر چاه شکست و از آنجا که راه شوسه مناسبی برای رساندن مته جدید وجود نداشت، شرکت مذکور به کلی از تداوم عملیات دست کشید و طرح به حال تعلیق درآمد.کمبود آب آشامیدنی، چگونگی تأمین آب مردم تهران در کنار خود بحران دیگری را پیش رو داشت. در آن روزگار، آبهای مصرفی تهران از راه جوی‌های روباز به داخل محلات منتقل می‌شدند و در بین راه آغشته به انواع آلودگی‌ها و زباله‌ها می‌شدند و با خود انواع آلودگی‌ها و بیماری‌ها را منتشر می‌کردند. «جعفر شهری باف» در کتاب تهران قدیم در تشریح وضعیت اسفناک آب مصرفی غالب مردم پایتخت می‌نویسد: «این آبها که در سرچشمه‌ها و آبنماها چون مروارید غلتان روشن و زلال به روی خود غلتیده، چشم‌ها را جلا می‌بخشد، کم‌کم در طول راه و عبور از نهرها و جوی‌های کثیف و استعمال و رخت‌شویی و ظرف‌شویی و کهنه‌شویی و خاک و زباله ریختن و بازی اطفال و استحمام لشوش و آب دادن دواب مانند اسب و الاغ و گوسفند و غیره به‌صورت لجن و گندابِ متعفنی درمی‌آمد که حتی شامه و بصر را آزار می‌رساند و در آخر مسیر در وجه تشابه کاملی با آب چاه مستراح درمی‌آمد و مورد استفاده قرار می‌گرفت!«
در سال 1300 هجری شمسی و با ایجاد اولین بلدیه تهران، تعدادی مستشار خارجی مأمور مطالعه و چاره‌جویی برای تأمین آب تهران شدند که اقدامات آنها هم نتیجه قابل قبولی نداشت تا آنکه در شهرهای بیرجند، آبادان و مشهد نمونه‌های موفقی از تأسیسات لوله کشی آب شهری به وجود آوردند که بویژه با توجه به شیوع بیماری‌های واگیردار ناشی از گردش آبهای آلوده در جوی‌ها و نهرهای شهری، برنامه‌های انتقال آب به تهران نیز دچار تغییر کلی شد. در سال 1303 اداره بلدیه طرحی را پیشنهاد کرد که براساس آن روی جاجرود سدی احداث می‌شد تا ضمن تأمین برق پایتخت، از آب ذخیره شده در پشت سد، نیازهای ساکنان تهران را هم برطرف کرد.
با آنکه این طرح در هیأت دولت موافقان بسیاری داشت اما کمیته امتیازات، آن را تصویب نکرد و به کناری گذاشته شد. در دوران زمامداری «سیدضیاءالدین طباطبایی» اقداماتی در جهت جلب رضایت مردم صورت گرفت که رسیدگی به وضعیت آب شهر و جلوگیری از ورود برخی آلودگی‌ها به آب از آن جمله بود.
تا سال 1306 آب شهر تهران توسط 26 رشته قنات با مجموع آبدهی حدود 700لیتر در ثانیه تأمین می‌شد. در این سال بار دیگر عملیات احداث مجرای رودخانه کرج به تهران آغاز شد و عملیات اجرایی این طرح از روستای «بیلقان کرج» تا «جمشیدآباد» تهران به‌طول 53 کیلومتر به‌مدت 4 سال طول کشید.20کیلومتر از این مسیر را از زیر زمین کانال کشی کرده بودند اما آب زیادی در طول مسیر هرز می‌رفت و با توجه به شدت رسوب‌گذاری نیاز به لایروبی مداوم داشت.
در سال 1318 شرکت «رژی عمومی راه‌آهن فرانسه» مسئولیت لوله‌کشی آب تهران را به عهده گرفت، اما جنگ جهانی دوم در 9 شهریور 1318 و اشغال ایران توسط متفقین در روز 3 شهریور 1320 وقفه‌ای در این کار ایجاد کرد. در زمان اشغال کشور و برکناری «رضاشاه پهلوی» که خارجیان زیادی در تهران حضور داشتند، توجه به معضل آب پایتخت بیشتر شد به‌گونه‌ای که «وندال ویلکی» سیاستمدار امریکایی که بعدها نامزد ریاست جمهوری امریکا شد، گفته بود: «آنچه در جوی‌های شمال شهر [تهران] جاری است آبی است که به کثافت آلوده است و آنچه در جوی‌های جنوب شهر می‌رود کثافتی است به آب آلوده«ری!
در سال 1324 عده‌ای از بازرگانان تهران با تأسیس شرکت «سهامی آب تهران» حاضر شدند آب تهران را لوله‌کشی کنند. وزارت کشور این امر را منوط به اجازه هیأت وزیران می‌دانست اما به حدی در این کار تعلل شد که شرکت انصراف و انحلال خود را اعلام کرد. در سال 1325 از طرف دولت احمد قوام، مناقصه‌ای با حضور 7 شرکت خارجی برگزار شد و شرکت «سر الکساندر کیپ» انگلیسی برنده مناقصه شد. در روز 13 اردیبهشت 1326 شرایط مناقصه لوله کشی تهران از سوی شرکت فوق در جراید منتشر می‌شود.
در روز 30 تیر 1326 نخستین کلنگ کار لوله‌کشی آب تهران در محله میدان سنگلج که اکنون پارک شهر تهران در آن واقع شده به زمین زده می‌شود. در سال 1329 طرح اولیه لوله‌کشی تهران برای جمعیتی معادل 900 نفر اجرا شد و دو خط لوله فولادی به قطر 40 اینچ و با ظرفیت 242هزار متر مکعب در شبانه‌روز برای انتقال آب از آبگیر بیلقان به نخستین تصفیه‌خانه تهران (جلالیه) در نظر گرفته شد. بهره‌برداری از خط اول خطوط لوله فولادی و تصفیه خانه جلالیه در سال 1334 آغاز شد.
در سال 1333 به‌منظور مهار بارش‌ها، مطالعات ساخت سد امیر کبیر در 40کیلومتری شمال غربی تهران (از آبگیر خرسنگ‌کوه) در حوالی کیلومتر 23جاده کرج به چالوس نزدیک به روستای واریان آغاز شد. ساختن این سد در سال 1337 آغاز شد و در اوایل سال 1342 پایان یافت. در سال1340 ساخت سد لتیان در 32 کیلومتری شمال شرق تهران به‌منظور مهار آب رودخانه جاجرود آغاز شد تا بخشی از آب تهران را تأمین کند. با بهره‌برداری از سد لتیان در سال 1346 آب حومه شرقی تهران نیز به‌صورت کامل تأمین شد و در پی آن سومین تصفیه‌خانه تهران در منطقه حکیمیه در سال 1347 مورد بهره‌برداری قرار گرفت.
منبع: روزنامه ایران
لوله کشی ساختمان در گرجستان: 00995595369098
